<
Dear Excellentie, zeer geachte aanwezigen, and last but not least: dear Julia & David,
Toen jij, Julia, me in de zomer van 2008 opbelde en vroeg: Elise, wil je me helpen met het schrijven van een boek over mijn strijd tegen kanker en malaria in Afrika, aarzelde ik. Vijf jaar eerder had ik je voor het eerst ontmoet om een journalistiek portret van je te maken voor het vrouwenblad EVA. We maakten een verrassend soort klik. Daarom bleven we via de mail contact houden. Maar bood dat voldoende basis om samen zo’n emotioneel en arbeidsintensief avontuur aan te gaan?
Twee weken later schoven we aan tafel bij Martine Koelemeijer en Linda Crombach, onze uitgevers bij Truth & Dare. Toen wij elkaar DAAR na vijf jaar opnieuw ontmoetten, wisten we zeker: dit boek gaan WIJ samen schrijven!
Verschillende keren ben ik afgereisd naar jouw shelter in het groene hart van België. Ik luisterde dagen achtereen naar je verhalen, we keken samen foto’s en discussieerden over de opzet van ons boek, terwijl we ondertussen de muziek deelden die ons enorm inspireerde bij het schrijven en nadenken. Tussentijds reisden onze gesprekken en verhalen heen en weer langs de digitale snelweg. Een onzichtbare navelstreng die het mogelijk maakte elkaar te blijven voeden met verhalen die andere, vergeten verhalen wakker riepen.
Zo groeide Niemand weet waar ik ben uit tot een authentiek en waardevol document humain. Het groeide in nauwe verbondenheid met mijn toenemende respect voor jou, voor je ongelofelijke moed, je prachtige karakter en je werk voor Drive Against Malaria. Ik beschouw het als een voorrecht zowel jou als David Robertson te hebben mogen leren kennen.
David, half of our book is about you! The more I learned about your work for Drive Against 
Malaria, your courage and enthousiasm, the more I admire you for who you are and doing what you do. I have good rememberings of our conversations, the stories you told me and your great sense of humor. Thank you for your confidence in me.
Niemand weet waar ik ben heeft mij geïnspireerd om het beste van mezelf te geven voor Drive Against Malaria en op mijn manier te blijven vechten voor een betere wereld. Ik dank je, Julia, dat je me jouw verhaal durfde toevertrouwen om er een boek van te maken.
Ik ben mijn grote Inspirator zeer dankbaar voor de gezondheid, wijsheid en kracht om binnen een jaar twee boeken te hebben mogen publiceren: 27 april jongstleden het boek Ik beken en vandaag Niemand weet waar ik ben. Verder dank ik allen die mij onvoorwaardelijk steunden in
dat proces: mijn onvermoeibaar thuisfront en mijn kritische meelezers (hun namen staan achterin het boek).
Ten slotte bedank ik onze uitgevers Martine en Linda voor hun vertrouwen en inzet. Dankzij hun 
inspanningen is Niemand weet waar ik ben nu klaar voor zijn eigen reis door de wereld. Ten slotte hoop ik van harte dat ons boek het hart raakt van iedere lezer en het bemoedigt met Julia’s boodschap:
‘Waar je ook in verzeild raakt, geef nooit de moed op; er is altijd een oplossing!’
Ik eindig mijn voordracht met een fragment uit ons boek dat naar mijn smaak de essentie ervan goed weergeeft.
Elise G. Lengkeek, 22 oktober 2009