Niet het web dat stil

het ochtendlicht gevangen houdt

Niet de wervelende bladgoudstorm

het trage spoor van modderlaarzen

niet het hemelwater zelfs

dat van de kruinen van het bos

soms het humeur weerspiegelt

Maar dit:

verlangen dat mijn binnenste ontglipt is

huiverend mij achterlaat

verwart, gevangen in twee woorden slechts

‘laat los’

Een steen die onverhoeds de stille vijver tergt

Een echo die zich onverstoorbaar blijft ontvouwen.

Elise G. Lengkeek

oktober 2013

Deel dit bericht